Bir vicdan ve şüphe filmi

50’li yıllarda çekilmiş ve tamamen diyaloglar üzerine kurulan bir film senaryosu. Emin olmak sözkonusu olduğunda yanılma payının insanın karadeliği olduğunu anlatırcasına yazılmış bir senaryo. Adeta herkesin evet suçludur dediği açıklıkta bir katil zanlısını kurtaran şüphenin filmi. Anlamsız gelen bir şüphede yoğunlaşan  tek bir zekanın, diğer 11 kişiyi adım adım işleyişi.

“Ben suçlu değil demiyorum; suçlu olmama ihtimali var diyorum” şeklindeki bir replikle filmin içine girdiğimizi hatırlıyorum.

“İfadelere göre çocuk suçlu görünüyor, belki suçlu da.Mahkemede altı gün oturup delilleri dinledim. Herkes çocuğun suçlu olduğuna inanıyordu. Bu davada olağan dışı birşeyler hissettim. Yani, hiçbirşey bu kadar kesin değildir.”

Jüri odasına kapanmış bu sıradan insanların gerilmini arttıran yaz sıcağını siyah-beyaz filmden bile hissediyor olmak gerçekten ilginç.

Filmin Döndüğü An

Hepinize bir teklifim var.Yeniden oy vermenizi istiyorum.
Siz 11 kişinin gizli bir oylama ile…

…yazılı oy kullanmanızı istiyorum.
Eğer yine 11 tane şuçlu oyu çıkarsa,
ben de suçlu diye karar vereceğim.

bulduğumuzu söyleyeceğiz.
Ame eğer bir kişi bile suçsuz derse,
burada kalıp konuşmaya devam edeceğiz.

Hakime hemen onu şuçlu
– İşte bu. Bunu denemek istiyorum, hazırım.
– Pekala, haydi deneyelim.

Karşı çıkan var mı?
Tamam, şu kağıtları dağıtalım.

Bu adil görünüyor. Herkes katılıyor mu?
Suçlu.

Suçlu.
Suçlu.

Suçlu.
Suçlu.

Suçlu.
Suçlu.

Suçlu.
Suçlu.

Suçlu değil.
Suçlu.

Son olarak bu ilginç sinema klasiğini sakin kafa ile seyretmiş olmanın mutluluğunu yaşıyorum. Anlayılacak çok şey olmasına rağmen diyebilirim ki: Kitap gibi filmdi.

Bağlantı: İMDB